Kreatori nesuvisle politike osnivanja, bolje reći nametanja, ustanova, organa i agencija izvan pravnog sistema Republike Srpske i Federacije BiH bili su uglavnom stranci sa Zapada koji su smatrali da će gomilanjem nepotrebnih istitucija ili organa sa sjedištem u Sarajevu biti više BiH.
Piše: Milorad Gutalj
Svakodnevno normalno funkcionisanje Republike Srpske i Federacije BiH, u kojima se, kao dva samostalna i odvojena pravna subjekta, odvija stvarni život i potrebe građana, dokaz su da su nepotrebne zajedničke bh institucije u obimu u kojem su, nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, neustavno nametane.
U ovim bh ustanovama, institucijama ili organima, od kojih više od dvije trećine ne zna čemu i kome služe, niti su mnoge konstituisane prema Ustavu, zakonima i potrebama građana, zaposleno je bezmalo oko 23.000 ljudi, a možda i više.
Kreatori ovakve nesuvisle politike osnivanja, bolje reći nametanja, organa i agencija izvan pravnog sistema Republike Srpske i Federacije BiH bili su uglavnom stranci sa Zapada koji su smatrali da će gomilanjem nepotrebnih istitucija ili organa sa sjedištem u Sarajevu biti više BiH.
Njihova koncepcija da će vanustavnim osnivanjem „više organa“ i „više zaposlenih“ biti „više i BiH“, a manje Republike Srpske i Federacije BiH, je promašena u svakom pogledu, naročito u političkom, ekonomskom i stvarnom životu.
U političkom, donosi nepotrebne svađe koje posebno iniciraju bošnjačke strukture u želji da, negirajući dejtonski ustavni poredak, a samim tim i Republiku Srpsku, dođu uz pomoć stranaca do željene „unitarne i samostalne“ BiH, a u ekonomskom da se, opet uz pomoć stranaca, onemogući brži ekonomski razvoj Republike Srpske.
U stvarnom životu građani obavljaju životne, radne i druge potrebe i obaveze u Republici Srpskoj i Federacije BiH, kao u dvije države sa zajedničkom granicom, upravo kako i predviđa dejtonski Ustav, što bi trebalo da bude polazna osnova svakog bošnjačkog političara da ne „zadire“ u nadležnosti Republike Srpske i srpskog naroda koje imaju prema Ustavu.
Svi politički nesporazumi, svađe i neostvarene želje potiču od bošnjačkog asptraktnog poimanja BiH kao države, koje u stvarnosti nema i koje nikada neće biti. Ako se stvarnost ne slaže sa željama, utoliko gore po želje, u ovom slučaju bošnjačke, koji o njima sanjaju.
Bošnjačke političke struktue vode politiku sanjanja od 1992. godine, odnosno pune 33 godine, kada im je muslimanski vođa Alije Izetbegović „obećao“ suverenu i unitarnu Bosnu, „žrtvujući mir“.
I sada, vođeni tom matricom, kao da su u devedesetim godinama prošlog vijeka, bošnjačke političke strukture nisu daleko otišla u shvatanju promjena i oblikovanja nove bh i novog svijeta, ostali su „zarobljeni“ u vremenu iz kojeg ne umiju da izađu.
Dokaz za to je i lider Naroda i pravde Elmedin Konaković koji prijeti srpskim kadrovima u diplomatsko-konzularnim predstavništvima i u resornom ministarstvu da će biti „bagerom sklanjani“, na šta je dobio od zamjenika predsjedavajućeg u Savjetu ministara Staše Košarca, i drugih srpskih kadrova u Savjetu ministara, „poklon“ bager igračku da to „lakše odradi“.
I SDP-ov ministar odbrane Zukan Helez, poznat po nizu prijetnji, čak i ratom, pozvao je sve „probosanske“ stranke da bojkotuju kadrove SNSD-a na svim nivoima.
Helez često „zaboravlja“ da su nivoi u Republici Srpksoj i Federaciji BiH od opštine, gradova do Republike, odnosno od opštine, gradova, kantona do Federacije, te da izabrani kadrovi iz ovih federalnih jedinica čine zajedničke institucije, a nikakav nivo nadređen Republici Srpskoj i Federaciji BiH.
Bošnjačka politička scena samo traži izgovore, probleme i svađe za nešto što već postoji u Ustavu, pa im čak smeta i naziv „Dobrodošli u Republiku Srpsku“, opirući se realnosti.
U želji da ostvare svoje unitarne ciljeve, a to ne mogu sa sadašnjom srpskom kadrovskom strukturom u zajedničkim institucijama koju čine SNSD i koalicija, Bošnjaci pokušavaju da u igru „što manje Republike Srpske“ uvuku „srpsku trojku“ – SDS, PDP i Listu za pravdu i red, kako bi je pod plaštom evropskog puta lakše „slomili“ i ostvarili svoje unitarne namjere.
Ako bi, nekim slučajem, došlo do prekompozicije vlasti u zajedničkim institucijama, prema zamisli Konakovića i Heleza, onda bi u tim institucijama dominirala „sarajevska trojka“ i „srpska, odnosno banjalučka trojka“.
Iza političkih kapaciteta opozicije iz Republike Srpske stoje slabi ili nedovoljni iborni rezutati, čime bi bili ogrnaničeni da se uspješno bore za interese Republike Srpske i njenih građana u politički rasklimanoj BiH, u kojoj o svemu i svačemu presuđuje krnji Ustavni sud, djeluje „navođeno“ sudstvo i tužilaštvo BiH kojeg nema u Ustavu, dok Parlamentarna skupština i Savjet ministara rade u svađalačkoj atmosferi, kao i svi drugi nametnuti i nenametnuti bh organi.
Sreća je za srpski narod da, u takvoj rasklimanoj BiH, ima Repubiku Srpsku i njene organe Narodnu skupštinu, predsjednika Republike, Vladu Republike Srpske i druge strukture koje su garancija za miran i prosperitetan život.
Politika naklapanja, prijetnje, omalovažavanja, negiranja i uvrede u zajedničkim institucijama, koje produkuju, uglavnom, bošnjački kadrovi, ne poštujući i ne pridržavajući se Ustava kao garanta postojanja jedne države, samo udaljava Republiku Srpsku od želje da gradi nešto što se sa Bošnjacima, pokazao je tridesettrogodišnji vremenski pariod, ne može izgraditi.
Ne može jer im još odzvanja njihovog vođe poklič „žrtvovaću mir“… i bi žrtvovan, na nesreću Srba, Hrvata i Bošnjaka, ondašnjih muslimana, koji su i poslije 33 godine od građanskog rata još udaljeniji jedni od drugih u svakom pogledu.
