Srpski pisac Branko Ćopić (1915-1984), član Srpske akademije nauka i umetnosti, nadahnuti pripovjedač, tvorac zanimljivih i upečatljivih likova i događaja koji je pisao svježim, sočnim i slikovitim jezikom, rođen je na današnji dan 1915. godine.
Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a u Narodnooslobodilačkom ratu učestvovao od 1941. godine.
Ćopić je počeo da piše još kao đak učiteljske škole i prije Drugog svjetskog rata objavio je zbirke pripovjedaka „Pod Grmečom“, „Borci i bjegunci“ i „Planinci“. Njegova prozna djela su prožeta lirikom, živopisnim realističkim slikanjem života na selu, poznavanjem mentaliteta i psihologije ljudi Grmeča i Podgrmečja, njegovog zavičaja, te vedrinom i vitalnošću duha.
Napisao je veći broj knjiga za djecu, među kojim su: „Bojna lira pionira“, „Put u vedrinu“ (poezija), „U svijetu leptirova i medvjeda“, „Bosonogo djetinjstvo“ (priče), „Ognjeno rađanje domovine“ i „Ratnikovo proljeće“ (zbirke pjesama).
Posljednjom zbirkom pripovjedaka „Bašta sljezove boje“, za koju je dobio Njegoševu nagradu, Ćopić se predstavio se kao pisac izuzetne misaonosti i stila, ali i kao razočarani čovjek obuzet melahnolijom i sumornim slutnjama, posebno u uvodu knjige u kojem piše o strepnji od „crnih konjanika“ – ubica španskog pjesnika Federika Garsije Lorke.
To kao da je nagovijestilo njegovo samoubistvo 1984. godine u Beogradu. Ostala Ćopićeva djela su: „Prolom“, „Gluvi barut“, „Ne tuguj, bronzana stražo“, „Osma ofanziva“ (romani), „Rosa na bajonetima“, „Surova škola“ i „Doživljaji Nikoletine Bursaća“ (zbirke pripovjedaka).
Jedan od najčitanijih srpskih pisaca ubio se 26. marta 1984. godine skočivši sa mosta u Beogradu.
Danas je Branko Ćopić klasik u srpskoj književnosti i obavezan dio školske literature.
