Ruski književni klasik Aleksandar Solženjicin (1918-2008), pisac, dramaturg, istoričar i politički disident, dobio je Nobelovu nagradu za književnost 8. oktobra 1970. godine.
Solženjicin je bio član Ruske akademije nauka i Srpske akademije nauka i umetnosti.
Studirao je na Fizičko-matematičkom fakultetu u Rostovu na Donu i u Institutu za istoriju, filozofiju i književnost u Moskvi.
Nakon napada nacističke Njemačke na Sovjetski Savez dobrovoljno se prijavio u vojsku, gdje je napredovao od običnog vojnika do komandanta artiljerijske brigade.
Godine 1945, zbog pisama u kojima je indirektno kritikovao Staljina, uhapšen je kao oficir sovjetske vojske, te osuđen i zatvoren u sibirskom logoru. Nakon rehabilitacije bio je učitelj u Rjazanju.
Solženjicinova literatura obilježena je iskustvom iz sibirskih logora u kojima je proveo devet godina.
U decembru 1998. godine odbio je najviše državno priznanje Orden Svetog apostola Andreja Prvozvanog, kojim ga je odlikovao tadašnji ruski predsjednik Boris Jeljcin.
Pripovijetkom „Jedan dan Ivana Denisoviča“ u književnost je uveo temu Staljinovih logora, ostavši joj vjeran u najvećem dijelu opusa.
Solženjicin je, osim kritike sovjetskog društva, na osnovu emigrantskog iskustva u Zapadnoj Evropi i u SAD, ispoljio javni prezir prema vulgarnom materijalizmu Zapada.
Najpoznatija djela: „Matrjonini dani“, romani „U krugu prvom“, „Odjeljenje za rak“, „Avgust četrnaeste“, „Crveni točak“ i „Rusija u provaliji“, kritička autobiografija „Borio se šut s rogatim“, drame „Gozba pobjednika“, „Zarobljenici“, „Republika Rada“, kao i publicistička djela „Lenjin u Cirihu“ i „Tenkovi znaju istinu“.
Solženjicin je najistaknutije ime književnog otpora prema Staljinovom i sovjetskom totalitarizmu.
