Najveći srpski komediograf i pisac priča i eseja Branislav Nušić (1864-1938) umro je 19. januara 1938. godine.
Nušić je rođen u Beogradu kao Alkibijad Nuša od oca Đorđa, cincarskog porijekla, i majke Ljubice.
Njegov otac bio je ugledni trgovac žitom, ali je ubrzo poslije rođenja sina izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gdje je Nušić proveo djetinjstvo, završio osnovnu školu i prve dvije godine gimnazije.
Studiranje pravnih nauka započeo je u Gracu, a nastavio u Beogradu, gdje je i diplomirao na Velikoj školi.
Prva knjiga koju je Nušić objavio bile su „Pripovetke jednog kaplara“ 1886. godine, zbirka kratkih priča i crtica nastalih na osnovu priča iz rata.
Kao zvaničnik Ministarstva spoljnih poslova, imenovan je za pisara konzulata u Bitolju, a zatim i za konzula u srpskom konzulatu u Prištini, gdje je tokom službovanja bio svjedok stradanja srpskog stanovništva što je opisivao u svojim pismima koja su postala poznata kao „Pisma konzula“.
Za sekretara Ministarstva prosvjete imenovan je 1900. godine, a ubrzo poslije toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu, da bi 1904. bio imenovan za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu.
Zajedno sa učiteljem Mihajlom Sretenovićem osnovao je prvo dječije pozorište.
U Beograd se preselio 1905. godine, gdje je počeo da se bavi novinarstvom. Osim pod svojim imenom, pisao je i pod pseudonimom Ben Akiba.
Napustio je zemlju sa vojskom tokom Prvog svjetskog rata i boravio u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj.
Branislav Nušić je bio plodan pisac, poznat po svom upečatljivom humoru. Pisao je o ljudima i njihovoj prirodi.
Najznačajniji dio njegovog stvaralaštva su komedije, od kojih su najpoznatije: „Gospođa ministarka“, „Narodni poslanik“, „Sumnjivo lice“, „Ožalošćena porodica“, „Pokojnik“…
Bio je predsjednik Udruženja jugoslovenskih dramskih autora i član Srpske kraljevske akademije.
Nušićeva djela su od 1950. godine do danas adaptirana u pedesetak bioskopskih i televizijskih filmova.
