Srpski filolog Đura Daničić (1825-1882), saradnik Vuka Stefanovića Karadžića u borbi za reformu srpskog jezika i pravopisa, umro je 17. novembra 1882. godine.
Poslije studija u Požunu (Bratislava), Pešti i Beču, radio je kao bibliotekar Narodne biblioteke u Beogradu, sekretar Društva srpske slovesnosti i profesor Liceja i Velike škole.
U prvom svom radu „Rat za srpski jezik i pravopis“ (1847), kojim je doprinio brzoj pobjedi Vukovih ideja, potpisao se prezimenom Daničić, umjesto porodičnim Popović.
Vukove i sopstvene poglede na jezik dosljedno je sproveo u prevodima sa latinskog „Psaltira Davidovog“ i „Starog zavjeta“.
Objavio je više djela iz stare srpske književnosti među kojim su: „Žitije Svetog Save“ (Teodosije), „Život Svetoga Simeuna i Svetoga Save“ (Domentijan), „Životi kraljeva i arhiepiskopa srpskih“ (Danilo i njegovi učenici), te „Nikoljsko jevanđelje“.
Izdao je „Rječnik iz književnih starina srpskih“ i započeo veliki istorijski „Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika“.
Pomogao je Vuku da prevede „Novi zavjet“.
Ostala Daničićeva djela su: „Mala srpska gramatika“, „Srpska sintaksa“, „Oblici srpskoga jezika“, „Istorija oblika“, „Osnove srpskoga ili hrvatskoga jezika“, „Korijeni“, te „Srpski akcenti“.
