Srpski pisac, pozorišni kritičar i diplomata Milan Rakić (1876-1938), reformator stiha i veliki znalac jezika, član Srpske kraljevske akademije i predsjednik Srpskog PEN kluba, preminuo je 30. juna 1938. godine.
Milan Rakić bio je pjesnik modernog senzibiliteta i slijedio je savršenstvo forme francuskih parnasovaca i simbolista.
Pedesetak pjesama, koliko je ukupno napisao, odlikuju se elegancijom i savršenstvom i ubrajaju u najbolja ostvarenja u srpskoj lirici 20. vijeka.
Među njima su: „Dolap“, „Jefimija“, „Na Gazimestanu“, „Kondir“, „Simonida“, „Napuštena crkva“, „Orhideja“ i „Ljubavna pesma“.
Rakić je objavio pjesme u „Srpskom književnom glasniku“ 1902. godine. Potom je objavio dvije zbirke pjesama /1903. i 1912. godine/ koje su i publika i književna kritika pozdravili sa oduševljenjem.
On se pojavio kao potpuno izgrađen pisac, misaon i osjećajan, pjesnik unutrašnjih nemira i sukoba.
Pjesničku vještinu Rakić je učio na francuskim uzorima, ali ih nije podražavao, već je ostao nacionalan i individualan.
Opjevao je pravoslavne i narodne svetinje, Jefimiju, Simonidu, napuštenu crkvu kraj Peći i Gazimestan.
Pozorišne kritike koje je pisao, prema opštoj ocjeni, veoma su pouzdane i odraz su izuzetne lične kulture.
Rakić je izabran za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 18. februara 1922. godine, a za redovnog 12. februara 1934.
Njemu u čast ustanovljena je pjesnička nagrada „Milan Rakić“, koju dodjeljuje Udruženje književnika Srbije.
