Jedan od najčitanijih srpskih pisaca Branko Ćopić, autor romana, pripovjedaka i poezije za djecu i starije, član Srpske akademije nauka i umetnosti, ubio se 26. marta 1984. godine skočivši sa mosta u Beogradu.
Branko je bio nadahnut pripovjedač, tvorac zanimljivih i upečatljivih likova i događaja, a pisao je svježim, sočnim i slikovitim jezikom.
Rođen je u Hašanima 1915. godine, diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a u Narodnooslobodilačkom ratu učestvovao je od 1941.
Počeo je da piše kao đak učiteljske škole i prije Drugog svjetskog rata objavio je zbirke pripovjedaka „Pod Grmečom“, „Borci i bjegunci“ i „Planinci“.
Napisao je veći broj knjiga za djecu: „Bojna lira pionira“, „Put u vedrinu“, priče „U svijetu leptirova i medvjeda“, „Bosonogo djetinjstvo“, zbirke pjesama „Ognjeno rađanje domovine“, „Ratnikovo proljeće“. Za posljednju zbirku pripovjedaka „Bašta sljezove boje“ dobio je Njegoševu nagradu.
Branko Ćopić bio je pisac izuzetne misaonosti i stila, obuzet melahnolijom i sumornim slutnjama.
Među drugim Ćopićevim djelima izvajaju se romani: „Prolom“, „Gluvi barut“, „Ne tuguj, bronzana stražo“, „Osma ofanziva“, zbirke pripovjedaka „Rosa na bajonetima“, „Surova škola“, „Doživljaji Nikoletine Bursaća“.
Zbog svojih misaonih, ali otvoreno izraženih strahova da bi se bratoubilačka nesreća mogla ponoviti, Branko je postao politički obilježen i stavljen na crnu listu tadašnje političke vlasti u Jugoslaviji.
Branko Ćopić spada među načitanije i najbolje srpske pisce 20. vijeka.
