Piše: Rajko Vasić
Postoje uređena i neuređena društva. U šta spada i javnost.
U uređenim društvima PiP (političke poruke i potezi) lako se čitaju, manje ih je, svrsishodniji su. Javnost je, na izvjestan način, obučena ili dresirana da protumači PiP.
U takvom okruženju poruke i potezi postižu maksimalne efekte.
U neuređenim društvima, koje je podjario Zapad, dakle, anarholiberazovanim, kvazidemokratizovanim i politički analfabetizovanim, opšta je inflacija PiP. Čime, sljedstveno, pada njihova vrijednost.
Javnost, publikum, mase, dobili su dozvolu da učestvuju u politici. Ali njihova neukost dovodi do haotičnog tumačenja i do samorazaranja svijesti, pojedinačne i kolektivne.
U takvom okruženju PiP ne postižu veliki učinak. Najveći efekt je umanjenje značaja svake buduće političke poruke ili poteza.
Ovdje, na prostoru usrane BiH, evidentne su tri vrste PiP.
Hrvati imaju optimistično jalove PiP. Žurno nerješavanje temeljne pozicije Hrvata u Federaciji, posljedice su.
Muslimani imaju prijeteće PiP. One su sa pozicija unitarističkog mračnjaštva i otomanske geostrategije gdje je BiH Bosna, a Bosna je muslimanska. Produkt je dalji raspad ionako, dejtonski, raspadnute BiH.
Republika Srpska ima cijelu lepezu PiP. Sve su temeljena na samostalnosti Srpske. Ili u okviru Dejtona ili izvan BiH.
Srpske političke poruke i potezi dijele se na:
- Dimno maskirne,
- Zavaravajuće,
- Lažno ponuđačke,
- Opoziciono detektujuće,
- Trasirajuće,
- Ciljne i strateške.
Neuka javnost, ušta ubrajam i najveći dio političke scene, političkih aktera, zajedno sa nepolitičkim opozicionarima i kordonima učesnika u javnosti, na razne načine, ne umije da protumači vrstu poruke ili poteza.
Ona, najniže, protumači kao najstvarnije i strateške. Pa izlijeće iz žabokrečine i svoje beznačajnosti po tri koplja uvis, a ni pedalj udalj. Pecaju se ko klenovi.
Ako politički akter to čini, slabi svoju stranku, svoju poziciju, poziciju Republike Srpske, svrstava se sa unitaristima Saraj-Čadora.
Ako svakodnevnik to čini na bilo koji način u javnosti, on, a nije sam, doprinosi opštoj značenjskoj devastaciji, prima zdravo za gotovo i to dalje raznosi, kao ambroziju.
Takvo stanje desemantizovane anarhije zahtijeva više političkih poruka, a više političkih poruka dalje obezvređuje javnost. Čime politička scena gubi na značaju.
